Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/143

 — Przyglądałem się. Zapewniam pana, że ja nikomu nie uczyniłem krzywdy i nie byłem wmieszany w to morderstwo.
 — Przyglądający się widzą większą część gry. Może będzie nam pan mógł dać jakieś cenne informacje?
 — Nie — istotnie nie — oświadczył szybko Weldrake.
 — Naprzykład — co ukrywa pan pod płaszczem?
 Wątła twarz człowieka zatopiła się w zaniepokojoną czerwień. Najwidoczniej przeraził się.
 — Ja nie ukrywam tego — protestował. — Noszę to — tam — by nie zgubić...
 — Coś cennego?
 — Nie, nie... ale nie jest dobrze opakowane...
 — Mogę zobaczyć?
 — Wołałbym nie...
 — Skąd to pan ma?
 — Ja — ja kupiłem to, nim tu nie przyszedłem...
 — I nie jest dobrze opakowane? Znajdziemy tu panu papier i sznurek... Miller!
 — O, niech się pan nie trudzi — błagał Weldrake. — Naprawdę mogę mieć to tak, jak jest opakowane. — Postąpił ku drzwiom. — Jeśli pragnie mnie pan wypytać o tę noc — choć nie mam nic do powiedzenia — to przyjdę jutro rano, albo powiem panu, gdzie mieszkam i może pan przyjść do mnie. — Jego gorączkowa chęć wydostania się stąd, byłaby jasną nawet dla najniedomyślniejszego.
 — Mr. Weldrake — muszę dowiedzieć się, co pan tam ma — rzekł Trainor.
 Nastąpiła cisza. Mała twarz budziła litość przerażeniem i zgnębieniem.
 Powoli odchylił płaszcz i wyjął pakiet, owinięty w gazetę — i jeszcze powolniej podał go detektywowi.