Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/110

 Przy przeszukaniu jego pokoików również nic nie znaleziono. Niewiadomo było nawet, kim i czem jest. Wypytywania się nie dały nic ponadto, że jest to spokojny, solidny gentleman, od dłuższego czasu zajmujący już to mieszkanie.
 — W jaki sposób spotkała się pani z nim, miss Martin? — spytał Trainor odwiedzając ją wieczór po zaaresztowaniu.
 — Był tu dziś rano i powiedział, że chciałby pomóc Frankowi.
 — Czy skrystalizował ten plan pomocy?
 Przyzwyczaiła się już do jego pytań i nie zawahała się.
 — Nie — odrzekła. Nie mogła zapomnieć, że człowiek ten chciał ukryć Franka!
 — Jak uzasadnił tę pomoc dla obcego człowieka?
 — Uważał, że śmierć Louby nie powinna być powodem cierpień dla niewinnych ludzi.
 — Więc nie sympatyzował z Loubą?
 — Nie powiedział tego. Był spokojny — taki mały człowieczek. To wydaje się niemożliwe, by on był w to wmieszany. Mr. Louba mógłby go połknąć.
 — Jeżeli był przed domem — to może stał na straży, podczas gdy drugi był wewnątrz!
 — No — on nie próbował wcale ostrzegać mnie, gdy tam byłam. Rozmawiał ze mną i zdawał się nie pragnąć, bym się szybko usunęła.
 — Dlaczego więc uciekł dziś rano?
 — Być może — odrzekła z goryczą — że widząc aresztowanie jednego niewinnego człowieka, sądził, że żaden niewinny nie jest pewny w promieniu mili.
 — No — rzekł Trainor wstając do wyjścia — to dlatego, że mr. Leamington był bliżej niż o milę i nie możemy pozwolić sobie na dalsze zawikłania.