Strona:PL Edgar Wallace - Tajemnicza kula.pdf/108

 — Nie mogę. Dałem słowo.
 — O Frank! — Jej pragnienie ucieczki wzrosło, gdy widziała już jej niemożliwość. — Życie twoje może od tego zależeć. A ten mały człowiek powiedział, że onby ciebie ukrył, gdybyś się bał opuścić kraj
 — Jaki mały człowiek? — zapytał ostro.
 — Ten, o którym opowiadałam ci wczoraj w nocy — stał przed domem... Dziś przyszedł odwiedzić mnie.. —
 — Kto to taki? Mówił ze mną zeszłej nocy — wiedział, zdaje mi się, że Louba nie żyje. Dlaczego chce on mnie ukrywać?
 — Nie chce, by ktoś cierpiał za śmierć Louby. Uważa, że nie był on wart tego.
 — Czy to jego jedyny powód? Czy dał ci adres?
 — Tak. Pójdziesz tam?
 — Muszę tu pozostać, gdzie mnie każdej chwili mogą znaleźć. Ale nim może się zainteresować policja.
 — O, nie myślisz chyba, że to on uczynił!
 — Nie wiem. Wiem tylko, że ja nie uczyniłem tego, a on wygląda na wmieszanego w to. Jeżeli jest niewinny, to mu się nic nie stanie, jeżeli odpowie na kilka pytań.
 — Ale nawet jeśli jest niewinny, mógłby się narazić za to, że cię chciał ukrywać!
 — O tem nie potrzeba wspominać. Napiszę do Browna i on pomówi z nim spokojnie i znajdzie, czego będzie potrzebował, nie krzywdząc go, jeżeli rzeczywiście z nim wszystko w porządku. Nie pytałaś się, co o tem wiedział?
 — Niełatwo uzyskać od niego jakąś definitywną odpowiedź.
 — Masz tu adres jego?
 — Nie mam. Przypominam sobie, że położyłam go, chcąc go włożyć do torebki, ale zapomniałam. Będzie tam, gdzie zostawiłam. Pójdę i przyniosę. Czy nie możesz pójść ze mną?