Strona:PL Edgar Wallace - Rada sprawiedliwych.pdf/26

 Po chwili z estrady przywódcy partji Stu Czerwonych powtórzyli postanowienie Falmotha po francusku, niemiecku i żydowsku. Policja utworzyła kordon przepuszczając pojedynczo każdego z zebranych do stopni estrady.
 „Simon Czech z Budapesztu“.
 „Kto go zna?“
 „Ja,“ brzmiała odpowiedź kilkunastu zgodnych głosów.
 „Na miejsce.“
 „Michał Ranekow z Odesy.“
 „Kto go zna?“
 „Ja“, rzekł gruby jegomość po niemiecku.
 „A pan?“
 Przed estradą stał mały człowieczek, który pocichu wymienił swoje nazwisko. Ktoś, stojący za nim, przedstawił się za jego ziomka i tem samem mały człowieczek również odesłany został na miejsce.
 „Prostsza ceremonja, niż mi się zdawało“, odezwał się wysoki jegomość z długą, siwą brodą, mówiący ni to po niemiecku, ni po żydowsku. Z wielkiem zainteresowaniem obserwował on wszystkich egzaminowanych.
 „Czy przypuszczasz, że ktoś z obecnych pozna w tobie tego, który zbił lampę?“ zapytał go niższy towarzysz, stojący tuż obok.
 Wysoki mężczyzna potrząsnął przecząco głową. „Wzrok wszystkich zwrócony był na policję, a zresztą uczyniłem to tak szybko, że nikt nie mógł tego zauważyć.“
 „A Dama z Gratzu? zapytał znowu tamten.