Strona:PL Edgar Wallace - Rada sprawiedliwych.pdf/213

rzących“, od którego otrzymuję co tydzień prawie paczki z żywnością“.
 „Naprawdę dziwny z pana człowiek“, powtórzył znowu dyrektor. „Ale chciałem pana zapytać, Manfred, jaką rolę w ucieczce pańskiej odgrywa ta pani“?
 „Pani“? zapytał Manfred zdziwiony.
 „Tak, kobieta, która przychodzi codziennie pod bramę więzienia, dama w czerni. Główny mój dozorca opowiadał nawet, że jest niezwykle piękna.
 „Ta kobieta“, wyszeptał Manfred, a twarz jego spochmurniała nagle. „Byłem pewien, że wreszcie zapomniała“.
 Zapadł w zadumę.
 „Jeżeli jest to pańska przyjaciółka, możnaby było udzielić jej widzenia“, rzekł dyrektor.
 „Nie, nie, nie“, zawołał Manfred pośpiesznie. „Nie chcę jej widzieć“.
 Dyrektorowi przyszło na myśl, że prawdopodobnie widzenie z nią było dla Manfreda niewygodne, nie chciał bowiem pokazać się damie swego serca w więziennym stroju.
 Tej samej nocy dozorca więzienny zauważył, że Manfred położył się w ubraniu na swej pryczy i przykrył się więzienną derką. Na zapytanie dozorcy, dlaczego się nie rozbiera, odparł:
 „Poprostu nie warto na tak krótki czas “.
 Dozorca podzielił się swem spostrzeżeniem z dyrektorem więzienia i obydwaj doszli do wniosku, że Manfred myślał ciągle o ucieczce. W trzy