Strona:PL Edgar Wallace - Rada sprawiedliwych.pdf/181

wając zapłakaną twarz na jego piersi. Objął ją silnemi ramionami i dłonią gładził lśniące jej włosy.
 „Jestem złą kobietą“, szlochała, „jestem złą, niedobrą kobietą“.
 „Odrobinę spokoju“, prosił ze smutkiem; „nie należy określać naszej dobroci według czynów naszych, lecz według naszych zamiarów, które — niestety — nie zawsze odnoszą pomyślny skutek“.
 Szloch jej stawał się coraz głośniejszy; objęła go za szyję, jakgdyby lękając się, że odsunie się od niej.
 Przemawiał do niej, jakgdyby była małem przerażonem dzieckiem, a ona uspokajała się coraz bardziej, aż wreszcie podniosła wzrok ku niemu.
 „Niech pan posłucha“, wyszeptała; „ja — ja — och, nie mogę, nie mogę tego powiedzieć“. Ukryła znów twarz na jego piersi.
 Po chwili wyszeptała znowu:
 „Czy, jeżelibym prosiła, jeżelibym błagała pana o coś, uczyniłby pan to dla mnie“?
 Patrzał w jej oczy z uśmiechem.
 „Robił pan już wiele rzeczy — zabijał pan — tak — tak, proszę mi pozwolić mówić; wiem, że ranię pana, lecz muszę skończyć“.
 „Tak“, odparł z prostotą; „zabijałem“.
 „Czy żal panu było tych, których pan zabijał“?
 Potrząsnął przecząco głową.
 „A jednak żalby panu było“, ciągnęła dalej