Strona:PL Edgar Wallace - Rada sprawiedliwych.pdf/170

niezwykła ku temu okazja. Postanowiła sama ogłosić wyrok swemu wrogowi.
 Tego samego jeszcze wieczoru, w obszernym salonie, w którym zazwyczaj odbywały się posiedzenia partji Stu Czerwonych, Dama z Gratzu znalazła już wszystkich przywódców. Oczy zebranych zwróciły się ku niej, gdy wchodziła na salę i gdy wstępowała na estradę. Długie przemówienie zakończyła następującemi słowami:
 „Dziś własne należy pokazać naszym wrogom, że partja Stu Czerwonych żyje i że nie utraciła dawnej swej potęgi. Niechaj dzisiejszy wieczór będzie lekcją dla tych, którzy w nas dawno zwątpili“.
 Na znak, dany od strony estrady, dwaj towarzysze wprowadzili więźnia. Twarz jego była spokojna i zimna nawet. Nieczułym wzrokiem powiódł po zebranych, poczem spojrzenie jego zatrzymało się na twarzy Damy z Gratzu. A gdy przemówiła doń po niemiecku, odparł:
 „Nie rozumiem prawie zupełnie; niemieckiego uczyłem się kiedyś w młodości tylko“.
 „Jakiej jesteś narodowości?“ — zapytała.
 „Jestem Anglikiem“ — odparł.
 „Czy mówisz po francusku?“
 „Uczę się“ — odparł z naiwnym uśmiechem.
 „A po rosyjsku“?
 „Tak“, — rzekł z prostotą. „Długie lata przebywałem w Rosji“.
 Poczęła mówić doń po rosyjsku, a jeden z obecnych, Iwan Oranwicz, przeczytał w tymże języku akt oskarżenia.
 Dama z Gratzu była teraz pewna, że więźniem