Strona:PL Edgar Wallace - Rada sprawiedliwych.pdf/162

nowych siłach anarchizmu, które miały przybyć do Londynu. Pochodził on od jednego z delegatów partji Stu Czerwonych, który, po objechaniu całej niemal Europy, powracał do głównej kwatery.

 Znowu nazewnątrz rozległ się okrzyk, żądający spuszczenia liny, poczem ktoś zawołał:
 „Ciągnąć w górę“.
 Wreszcie po chwili dwaj pasażerowie ukazali się na pokładzie. Jeden ż nich, wyższy, przywitał grzecznie kapitana.
 „Mieliśmy straszną drogę“, zauważył obojętnie, „nie przypuszczałem, że morze dzisiejszej nocy jest takie niespokojne“.
 Z poza pleców kapitana wysunął się starszy oficer.
 „Jestem właścicielem tego statku“, rzekł, „jeżeli macie panowie jakiś interes, proszę za mną“.
 „Czy ja jestem potrzebny?“ — zapytał kapitan.
 „I tak i nie“, — odparł oficer.
 Po chwili znaleźli się w mrocznym salonie, oświetlonym małą lampką oliwną. Szkiper podszedł do świeżo przybyłego pasażera.
 „Czy nie widziałem pana już kiedyś przedtem?“ — zapytał.
 Manfred zaśmiał się głośno.
 „Możliwe“.
 „W Bilbao lub Vigo, albo też może w jakimś innym hiszpańskim porcie“, domyślał się szkiper.
 „I to możliwe“, odparł Manfred obojętnie „w każdym razie ja znam pana na pewno. Byłem