Strona:PL Edgar Wallace - Rada sprawiedliwych.pdf/151

celi. Po chwili Manfred zwrócił się do niej, podnosząc się z miejsca.
 „A teraz my pójdziemy“, — rzekł.
 Nie oponowała, bowiem czuła się dziwnie bezsilną w obecności tego człowieka. Przeszli obok szeregu strażników, trzymających w rękach zapalone pochodnie. Manfred zwrócił teraz specjalną uwagę na bron w ręku Damy z Gratzu. Orjentował się doskonale, że w tej właśnie chwili należało jej rewolwer odebrać, rzucił więc znaczące“ spojrzenie Leonowi, który bez chwili wahania wytrącił pistolet z palców kobiety.
 „Później dostanie go pani znowu“, rzekł chłodno.
 Omal, że nie krzyknęła z bezsilnej pasji.
 „Kiedyś może“... wymamrotała złamanym głosem.
 „Milczeć“, zakomenderował jakiś głos, poczem Manfred zaczął mówić.
 Mówił przeważnie do niej i do ludzi, których interesowała wspólna sprawa partji Stu Czerwonych.
 „Dawno już powiedziałem wam, że znajdziecie śmierć i przypuszczam, że słowa moje jeszcze dzisiaj pamiętacie. Zadaniem naszem od lat kilku było rozbicie partji anarchistycznej i jestem pewien, że rozbita ona zostanie na zawsze“.
 „Partja Stu Czerwonych żyje“, przerwała Dama z Gratzu, dobywając głos ostatkiem sił, „aczkolwiek ja mam umrzeć i ci ludzie umierają ze mną. Partja Stu Czerwonych będzie żyć i działać“.
 „Nie wezwałem tu pani dlatego, abym wierzył,