ewangelicznem słowie, jest życia Chrystusowego wzorem, wojującego Kościoła Jego i Apostołów naukami i czynami potwierdzonym. Oto jest przed Bogiem Ojcem czysty i niepokalany Zakon, który zstąpiwszy od Ojca światłości, najpierw przez Syna życiem i słowami Jego Apostołom był podany, a wkońcu przez Ducha Świętego błogoslawionemu Ojcu Franciszkowi i jego następcom natchniony został, tym sposobem całej Trójcy Świętej zawiera w sobie świadectwo. Ten jest według świadectwa św. Pawła Apostoła znak posłannictwa od Boga, okrom którego nikt innego szukać i nikt się więcej naprzykrzać nie ma, bo go Chrystus Pan znamionami męki Swojej potwierdził, naznaczywszy jawnie zakonodawcę tej reguły znakami męki Swojej dla wszystkich zrozumiałymi.“ Klemens V nie mniejsze pochwały oddaje tej Regule, porównywując ją do ogrodu Salomona, z którego Chrystus najwdzięczniejsze kwiaty zbiera, a wkońcu dodaje: „Ta to jest ona niebieskiego życia ustawa i reguła, którą napisał on Wyznawca Pański, uprzywilejowany Franciszek św. i zachowywać ją dzieci swoje tak słowem jako i przykładem nauczył." Św. Bonawentura mówi: że cała treść istotna tej Reguły ze źródła ewangelicznej czystości jest zaczerpnięta; nazywa ją przeto potrójnym pasem, niełatwo dającym się zerwać, na którym człowieka do Nieba się wciąga. Św. Wincenty Ferreryusz rzekł: „Kto tę regułę zachowuje, świętym jest i gdy umiera, może być kanonizowanym." Marcin Nawarrus mówi: „Tak dalece poważam i czczę oną najwyższą regułę św. Franciszka, że tych, którzy ją zachowują co do joty według myśli jej autora, uważam za niekrwawych męczenników Chrystusowych. Doskonałość tej Reguły wznosi się na sześciu mistycznych seraficznych skrzydłach i zależy na najwyższem posłuszeństwie, na ewangelicznem ubóstwie, na najświetniejszej i niepokalanej czystości,
