Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T1.djvu/259

 Pod którém schyleni w trudzie,
 Marząc o szczęściu boleśnie,
 Usypiali tłumem ludzie,
 Tłumami konali we śnie

I śmiercią sen płacili — bo o lepszéj doli,
Pod tém się drzewem ludziom o wolności śniło.
 Było to drzewo niewoli,
Rosło nad grobem — świat już był jedną mogiłą.
 Ostatni więc człowiek skona,
Śmiercią z należnych władcom wypłaci się danin?
 O nie! na głos Waszingtona
 Zmartwychwstał Amerykanin.
 I zaprzysiężoną święcie
 Wolność okrył wieńcem sławy.

A drzewo śmierci było masztem na okręcie
I zgon niosło na ludy Saxońskie — i nawy.

 VI.

Więc słońce już w wolności krajach nie zachodzi?
Wolności skrzydła całą osłoniły ziemię.
Godném jest oczu Boga wolnych ludzi plemię,
 On Bohatérów nagrodzi.

 VII.

 Jakiż to dzwon grobowy?
 Z wiejskiego zabrzmiał kościoła?
 Idzie tłum pogrzebowy,
 Schylone do ziemi czoła.
 Trumna, — za trumną dzieci,
 Smutna przyjaciół drużyna
 Bladą gromnica świéci,
 Ciche modły powtarza.
 Weszli we wrota cmentarza
 Pod trumną ramię syna.
 Czarną dręczeni rospaczą