Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/394

ROZDZIAŁ XIX.

 Jak tylko pani de Cambes odeszła, gdy już odgłos kroków jej znikł w oddaleniu, grono oficerów ścisnęł się wokoło Canollesa i niewiedziećskąd, ukazało się dwóch ludzi złowróżbnej postaci, którzy zbliżywszy się, do księcia pokornie zapytali o rozkazy.
 Książę za całą odpowiedz ukazał im więźnia.
 Następnie, zbliżając się do niego:
 — Panie — rzekł kłaniając się Canollesowi z lodowatą grzecznością, która mu tak była właściwa — zrozumiałeś bezwątpienia, że przez ucieczkę twego towarzysza, pana czeka los, który dla niego był przenaczony.
 — Tak, panie — odpowiedział Canolles — tak się przynajmniej domyślam, a tego zaś pewny jestem, że księżna ułaskawiła mnie, że moje nazwisko wyraźnie zamieszczone było w rozkaz uwalniający mnie, jak pan sam dobrze wiesz o tem.
 — To prawda — rzekł książę — ale księżna nie mogła przewidzieć tego, co nastąpiło obecnie.
 — A więc — rzekł Canolles — księżna odbiera swój podpis?
 — Tak — odpowiedział książę.
 — Księżna łamie słowo swoje!
 Książę pozostał nieporuszony.
 Canolles spojrzał w około i rzekł:
 — Czy już nadszedł czas?
 — Tak, panie.
 — Sądziłem, że zoczekają na powrót pani de Cambes; przyrzeczono jej, że nic się nie stanie w czasie jej nieobecności. A więc wszyscy dziś łamią swoje przyrzeczenia?...