Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/363

rzeki Canolles — i chciej mi wierzyć, żem panu winien wiele wdzięczności, za okazane współczucie, tak dla mnie jak dla mego nieszczęśliwego towarzysza.
 Nadzorca wyszedł otworzyć drzwi przyległego więzienia a w parę chwil, Cauvignac, nieco blady, ale krokiem pewnym i z czołem swobodnem, wszedł do celi Canollesa, który kilka kroków naprzeciw niemu postąpił. Dozorca wyszedł.
 Caurignac nie upadł zupełnie na duchu, gdyż człowiek ten posiadał nieograniczoną ufność w samym sobie i niewyczerpane w przyszłości nadzieje; jednakże, pomimo tej powierzchowności, tak na pozór spokojnej i pod maską swobody, głęboki smutek, jak wąż opasał serce jego i roztaczał w nim swój jad zaraźliwy.
 Ów sceptyk, co nawykł całe życie wątpić o wszystkiem, zwątpił teraz, czy jest co takiego, coby wątpliwością nazwać można; dla tego też Cauvignac od śmierci Richona nie mógł ani jeść ani spać spokojnie.
 Nasz filozof, co nietylko, że szydził z cudzego nieszczęścia, ale nawet swoje własne lekceważył, na ten raz dalekim był zupełnie od przyjętego zwyczaju i wcale nie śmiał się z uwięzienia; owszem, w całym tym wypadku, który mu niewinną śmierć Richona przypominał, widział palec Boży, a nawet zaczął wierzyć, że jeżeli dobre uczynki nie bywają nagradzane, to złe, pewno nigdy kary nie ujdą.
 Poddał się więc zupełnie swemu przeznaczeniu, lecz mimo to, jakeśmy już powiedzieli, nie mógł ani kosztować spoczynku, ani żadnego przyjąć pożywienia.
 Szczególniejsza bo też była sprzeczność w jego charakterze, a oprócz tego, iż wielką do życia przywiązywał wagę, nie był wszakże samolubem i wiadomość o skazaniu go na śmierć nietyle zrobiła na nim wrażenie, ile myśl, że towarzysza, od którego go ściana tylko przedzielała, oczekuje albo straszniejsze jeszcze więzienie, albo śmierć haniebna.
 Pierwszą Cauvgnaca myślą, było ratować się ucieczką, bo choć poddał się na słowo, gdy jednak uczynionych mu przyrzeczeń nie dotrzymano, wtrącając go do więzienia; sądził więc, że również słowo swoje bez skrupułu złamać może.
 Lecz pomimo, że był obdarzony do najwyższego stopnia