Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/236

sam, albo z Remoneqiem, pomówimy przy śniadaniu. A mam doskonałego kucharza.
 Ravailly śmieć się zaczął i spojrzeniem dał znak ludziom, by czynności swoich nie przerywali.
 Canolles pojął, że stanowcza nadeszła już chwila, a przybrawszy poważną postawę, jak człowiek, na którym wielka ciąży odpowiedzialność:
 — Wstrzymaj się, Ravailly!... — zawołał — dosyć tych żartów! Remoneq, ani słowa, ani kroku naprzód, albo ognia dać każę, co jest tak prawdą, jak to, że tu królewska powiewa flaga i wy przeciwko francuskim walczycie szeregom!
 I łącząc czyn z groźbą, silnem ramieniem obalił pierwszą drabinę, przystawioną do muru.
 Pięciu czy sześciu ludzi, co już po niej wchodzili, spadło na ziemię; upadek ich wzbudził głośne śmiechy po obu stronach walczących.
 Była to istna studencka zabawka.
 W tej chwili umówiony znak objawił, że oblegający rozerwali łańcuchy, port zapierające.
 Natychmiast Ravailly i Remoneq porwali drabinę, wskoczyli do rowu, krzycząc:
 — Za nami, Nawajlczycy! do szturmu!
 — Mój biedny Ravailly — zawołał Canolles — błagam, wstrzymaj się!
 Lecz wtej chwili, baterja dotąd milcząca, zagrzmiała; kula armatnia najwięcej o łokieć od Canollesa zaryła ziemię i zupełnie go nią osypała.
 — A więc, jeśli tego koniecznie chcecie, dobrze — rzekł Canolles, podnosząc laskę. — Strzelać... na całej linji!
 Wtedy, chociaż nikogo nie widziano cały rząd muszkietów opuścił się na parapet i ognista wstęga rozciągnęła się nadmu rem; jednocześnie strzały dwóch dział fortecznych odpowiedziały na ogień baterji księcia de la Rochefoucault.
 Kilkunastu oblegającyh padło; lecz śmierć ich nie osłabiła ducha towarzyszy, i baterja księcia silniejszym zaświeciła blaskiem; jedna zkul zerwała królewską flagę, druga rozerwała na cząstki jednego z poruczników Canollesa, d‘Elboin.
 Canolles obejrzał się, a zobaczywszy, że ludzie jego znowu broń nabili, krzyknął: