Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/230

wej, niż w sądzie, służył w wojsku. Na tę wyprawę bierze z sobą pułk Nawajlski.
 — Jakto! pułk Nawajlski?
 — Tak.
 — Mój stary pułk?
 — Tak. Zdaje się, że cały z bronią i z bagażami przeszedł na stronę książąt.
 — A któż nim dowodzi?
 — Baron de Ravailly.
 — Czy być może!
 — Więc go pan znasz?
 — A jakże. Wyborny człowiek, odważny, jak szatan. O, kiedy tak, to cieplej nam będzie, niż sądziłem, przynajmniej się zabawimy.
 — Jakież teraz wydasz rozkazy, komendancie?
 — Wszędzie dziś wieczór podwoić warty; żołnierze niech spoczywają w ubraniu, mając na doręczu broń nabitą. Połow grnizonu spać może, a druga tymczasem niech czywa, ukryta w miejscu niewidzialnem. Ale, ale... poczekaj no pan jeszcze.
 — Jestem na rozkazy.
 — Czy mówiłeś pan komu o tem, że przychodził do mnie posłaniec z listem?
 — Nie, nikomu...
 — To dobrze. Zachowaj to pan w sekrecie do niejakiegoś czasu. A teraz wybierz pan z dziesiątek najgorszych żołnierzy; bo musisz mieć zapewne u siebie okolicznych myśliwych, rybaków.
 — Nie zbywa na nich, komendancie.
 — A więc wybierz pan z nich dziesięciu i uwolnij ich do jutra; nie mając co robić, pójdą oni łowić ryby w Garonnie, lub polować w dolinie. W nocy Espagnet i la Rochfoucault schwytają ich i badać będą.
 — Cóż dalej?... bo dotąd nic nie rozumiem.
 — Trzeba, by oblegający myśleli, że my tu w twierdzy uważamy się za zupełnie bezpiecznych i że wcale nie spodziewamy się napadu; schwytani, którzy wistocie o niczem nie wiedzą, zaprzysięgną im, że śpiemy najspokojnie, a tym sposobem mimowoli w błąd ich wprowadzą.
 — Doskonale.
 — Dopuść pan nieprzyjaciół do samej twierdzy; niech wysiądą na brzeg, a nawet przystawią drabiny.