Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/229

szy, jak chłopiec, pierwszy raz zakochany, podniósł papier do ust, żarliwie go pocałował i złożył na sercu.
 Potem wszedł na bastjon, skąd mógł widzieć bieg Garonny mil kilka i całą okoliczną równinę.
 Nikogo ani na rzece, ani na równinie widać nie było.
 — Przejdzie tak cały ranek — pomruknął — we dnie nie napadną mnie, odpoczywają zepewne po utrudzającym marszu, atak zaś rozpoczną w nocy.
 Canolles usłyszał za sobą lekki szelest i obrócił się. Był to jego porucznik.
 — No, panie de Vibrac — spytał Canolles — cóż tam nowego?
 — Mówią, komendancie, że sztandar książąt jutro na wyspie Saint-George powiewać będzie.
 — Któż tak śmiał utrzymywać?
 — Nasi szpiedzy dopiero co powrócili i widzieli przygotowania mieszczan.
 — A cóż pan odpowiedziałeś tym, co cię zapewniali, że sztandar książąt jutro na wyspie Saint-George powiewać będzie?
 — Odpowiedziałem, że mi to wszystko jedno, bo tego widzieć nie będę.
 — Wykradłeś odpowedź moją — rzekł Canolles.
 — Brawo! komendancie. Skoro żołnierze usłyszą odpowiedź twoję, jak lwy bić się będą.
 — Niech się tylko biją jak ludzie, więcej od nich nie żądam... A jakiż to będzie rodzaj ataku?
 — Chcą napaść niespodzianie — rzekł Vibrac z uśmiechem.
 — Co mi za niespodzianka!... — powiedział Canolles. — Oto już dziś odbieramy drugą wiadomość o ataku... A któż tam dowodzi wojskami?
 — La Rochefoucault dowodzi wojskami lądowemi, zaś morskim oddziałem niejaki Espagnet, radca parlamentu.
 — No — rzekł Canolles — dałbym mu jedną radę.
 — Komu?
 — A temu panu radcy parlamentu.
 — Cóż za radę?
 — Oto, aby wzmocnił miejską milicję jakim dobrze wyćwiczonym pułkiem, któryby nauczył tych mieszcazn, jak należy wytrzymywać porządny i gęsty ogień.
 — Ubiegł on twą radę, panie komendancie, gdyż pier-