Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/543

 — Wyjdź, matko — rzekł Roland. — Ona chce ze mną tylko mówić.
 — Och, Boże, czyżby była jeszcze nadzieja? — wyszeptała pani de Montrevel.
 Ale szept ten usłyszała Amelia.
 — Nie, matko — odezwała się — Bóg pozwolił, żebym zobaczyła jeszcze brata; ale dziś w nocy już będę u Boga.
 Pani de Montreveł załkała, lecz na znak Rolanda wyszła z Edwardem.
 Roland zamknął drzwi i zbliżył się do wezgłowia łóżka umierającej.
 Ciało jej już było prawie sztywne; ledwie znać było oddech. Tylko oczy szeroko rozwarte błyszczały, jakgdyby w nich ześrodkowało się życie.
 Roland słyszał o tych dziwnych stanach, nazywanych ekstazą, które są tylko stanami kataleptycznymi.
 Zrozumiał, że w takim stanie była Amelia.
 — Siostro! — odezwał się. — Jestem, czego pragniesz?
 — Wiedziałam, że przyjedziesz — odpowiedziała umierająca — czekałam na ciebie.
 — Skąd wiedziałaś, że przyjadę?
 — Widziałam, jak jechałeś.
 Roland zadrżał.
 — A czy wiedziałaś, po co przyjeżdżam?
 — Tak. Dlatego też błagałam Boga, aby mi pozwolił wstać i napisać do ciebie.
 — Kiedyż to?
 — Ostatniej nocy.
 — Gdzież list?
 — Pod poduszką. Weź i czytaj.