Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/544

 Roland zawahał się, sądząc, że Amelia mówi w gorączce.
 — Biedna Amelia! — wyszeptał.
 — Nie żałuj mnie. Idę połączyć się z nim.
 — Z kim?
 — Z tym, którego kochałam, a którego ty zabiłeś.
 Roland krzyknął. To była gorączka; bo o kim ona mówi?
 — Amelio — rzekł — przyjechałem, aby cię zapytać...
 — O lorda Tanlay’a; wiem — odpowiedziała Amelia.
 — Tak; więc mów.
 — Nie odrywaj mię od Boga, Rolandzie; napisałam wszystko; przeczytaj mój list. Roland wsunął rękę pod poduszkę i istotnie wyciągnął list w kopercie, na której było napisane:
 „Dla Rolanda, który jutro przyjedzie“.
 Roland rozerwał kopertę. List był datowany dnia poprzedniego o godzinie jedenastej wieczorem.
 Roland czytał:
 „Bracie mój! mamy sobie wzajemnie do wybaczenia rzeczy straszne...“
 Roland spojrzał na siostrę; Leżała wciąż nieruchomo.
 I czytał dalej:
 „Kochałam Karola de Sainte-Hermine; nawet więcej, niż kochałam, bo byłam jego kochanką...“
 — Ach! — szepnął Roland przez zęby. — On zginie!
 — Już zginął — odezwała się Amelia.
 Roland wydał okrzyk zdziwienia, gdyż szeptał tak cicho, że zaledwie słyszał własny głos.
 I czytał dalej:
 „Związek legalny pomiędzy siostrą Rolanda de Montrevel a przywódcą towarzyszów Jehudy był niemożliwy.