Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/542

wając mu się z drogi. Roland wszedł i klęknął koło matki.
 Umierająca, z oczyma wzniesionemi w górę, nie dostrzegła go.
 Zdawało się, że dusza jej już krążyła pomiędzy niebem a ziemią.
 Pani de Montrevel oparła, płacząc, głowę na ramieniu syna.
 Na płacz matki Amelia również nie zwróciła uwagi. Tylko, gdy udzielono jej ostatniej komunii, wyrzekła:
 — Amen.
 Znowu zadźwięczał dzwonek; ksiądz, a za nim administranci wyszli.
 Wyszli też z pokoju wszyscy obcy.
 Umierająca nie poruszyła się.
 Po chwili Roland nachylił się do pani de Montrevel i wyszeptał:
 — Chodźmy, matko; mam coś do omówienia.
 Pani de Montrevel powstała i popchnęła Edwardka ku umierającej; chłopak zbliżył się i ucałował siostrę w czoło. Toż samo zrobiła matka i potem Roland. Amelia pozostała bez ruchu.
 Gdy już wychodzili z pokoju, usłyszeli wyraźnie wymówione imię Rolanda.
 Roland odwrócił się.
 Amelia drugi raz wymówiła jego imię.
 — Czy mnie wołasz? — zapytał Roland.
 — Tak — odparła umierająca.
 — Mnie tylko, czy i matkę?
 — Ciebie tylko.
 Głos jej bezdźwięczny, ale zupełnie wyraźny, brzmiał jak echo z zaświata.