Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/524

 — Jakto! — zawołała zawoalowana pani — przyznali się do wszystkiego?
 — Tak, pani; ale nie chcą wskazać tego, który pani pomógł. Pewnie nie chcą kosztem wykazania sprzeczności swoich zeznań z zeznaniami pani okupywać łaski.
 — Czego pan ode mnie żąda?
 — Niech pani wyratuje swego zbawcę.
 — Najchętniej. Cóż mam zrobić?
 — Odpowiedzieć na pytanie, które pani zadam.
 — Jestem gotowa.
 — Proszę zaczekać chwilę. Będzie pani wprowadzona za kilka sekund.
 Przewodniczący wyszedł. Żandarmi, stojący przy drzwiach, nikogo nie wpuszczali do przybyłej.
 Przewodniczący zajął swe miejsce w sali sądowej.
 — Panowie, posiedzenie otwarte.
 Powstał wielki szmer; woźni wezwali do uciszenia się.
 Jeden woźny otworzył drzwi do sali narad; weszła pani zawoalowana.
 Wszystkie spojrzenia skierowały się na nią.
 Dostrzegła ją pierwsza Amelia.
 — Boże! — wyszeptała — obym się myliła!...
 — Pani — rzekł przewodniczący — oskarżeni wejdą za chwilę na salę. Wskaż sprawiedliwości tego z nich, który podczas napadu na dyliżans, jadący z Genewy, udzielił pani pomocy.
 Dreszcz przeszedł zgromadzonych. Zrozumieli wszyscy, że w tem zapytaniu jest jakiś podstęp.