Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/525

 Dwa głosy chciały zawołać: „Nie mów!“ — ale na znak przewodniczącego woźni krzyknęli groźnie:
 — Cicho!
 Chłód śmiertelny przejął Amelię, zimny pot wystąpił na czoło.
 — Wprowadzić oskarżonych — rzekł przewodniczący — a pani niech się zbliży i podniesie woal.
 Wezwana usłuchała.
 — Moja matka! — krzyknęła Amelia, ale tak głucho, że nikt tego okrzyku nie słyszał.
 — Pani de Montrevel! — rozległ się szmer na sali.
 W tej-że chwili weszli żandarmi, a za nimi oskarżeni, ale w innym porządku.
 Naprzód szedł Montbar. Pani de Montrevel zaprzeczyła ruchem głowy.
 Po nim szedł Adler. Ten sam ruch głowy pani de Montrevel.
 Koło Amelii przechodził w tej chwili Morgan.
 — Jesteśmy zgubieni! — rzekła Amelia.
 Spojrzał na nią zdziwiony; ręka jej ściskała konwlsyjnie jego rękę.
 Wszedł.
 — To ten pan — rzekła pani de Montrevel, widząc Morgana — albo, jeśli panowie wolicie, to baron Karol de Sainte-Hermine.
 Wśród audytoryum rozległ się krzyk boleści.
 Montbar wybuchnął śmiechem.
 — Oduczysz się, przyjacielu — rzekł — być usłużnym względem mdlejących kobiet.
 A zwracając się do pani de Montrevel, rzekł:
 — Pani! Dwoma słowami ścięłaś cztery głowy.