Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/449

 Poczem wyciągnął rękę do sir Johna.
 — Czy masz pan do mnie jaką prośbę?
 — Jedyną prośbę, którą gorąco popieram, przedstawił już mój przyjaciel Roland.
 — Odpowiedziałem mu już, że z przyjemnością widzieć będę pana mężem jego siostry... Gdybym był bogatszy, albo gdybyś pan był nie tak bogaty, ofiarowałbym jej posag...
 Sir John poruszył się.
 — Lecz wiem, że pańska fortuna starczy dla was obojga. Możesz więc pan dać swej ukochanej nietylko szczęście, ale i bogactwo.
 Potem zawołał:
 — Bourrienne!
 — Już wysłane, generale — rzekł ten.
 — Dobrze. Ale nie po to cię wołałem.
 — Czekam na rozkazy.
 — Lorda Tanlay’a przyjmę zawsze o jakiejbądź godzinie dnia lub nocy. Nie chcę, żeby czekał. Słyszysz, kochany Bourrienne? Słyszysz, milordzie?
 Lord Tanlay skłonił się na znak podziękowania.
 — A teraz, sądzę, że śpieszysz się do zamku Noires-Fontaines. Nie zatrzymuję pana. Stawiam tylko jeden warunek.
 — Jaki, generale?
 — Ten tylko, że będę cię potrzebował do nowego poselstwa...
 — To nie warunek, obywatelu pierwszy konsulu! To — łaska.
 Lord Tanlay skłonił się i wyszedł.
 Bourrienne chciał wyjść za nim.
 Ale Bonaparte zatrzymał go, pytając:
 — Czy powóz zaprzężony?