Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/321

 — A więc uwzględniasz ją — rzekł Roland, a oczy jego roziskrzyły się radością.
 — Tak; ale przedtem żądam od pana przysługi — rzekł wódz rojalistów z wielką godnością.
 — Proszę, niech pan mówi.
 — Żebyś zechciał, pułkowniku, być moim parlamentarzem wobec generała Hatry’ego.
 — W jakim celu?
 — Chciałbym przedstawić mu pewne propozycye przed rozpoczęciem bitwy.
 — Przypuszczam, że do tych propozycyi, które chcesz mi powierzyć, generale, nie zaliczasz propozycyi złożenia broni?
 — Rozumiesz dobrze, pułkowniku, że, przeciwnie, ta propozycya jest na czele wszystkich innych.
 — Generał Hatry odmówi.
 — To prawdopodobne.
 — A wtedy?
 — Wtedy pozostawię mu wybór między dwiema innemi propozycyami, które będzie mógł, sądzę, przyjąć, nie uchybiając honorowi.
 — Jakiemi?
 — Powiem je panu w swoim czasie; niech pan zacznie od pierwszej.
 — Proszę ją sformułować, generale.
 — A więc: generał Hatry i jego ludzie otoczeni są przez siły potrójne; ofiarowuję się darować im życie, ale złożą broń i przysięgną, że przez pięć lat najbliższych nie będą odbywali służby wojskowej w Wandei.
 Roland potrząsnął głową przecząco.
 — Przecież to lepiej, niż pozwolić wyrżnąć swoich ludzi.
 — Zgoda; ale on będzie wolał pozwolić ich wyrżnąć i zginąć wraz z nimi.
 — Czy nie sądzisz, pułkowniku — rzekł, śmiejąc