Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/303

 — To wcale nie żart, pułkowniku; czy sądzisz, że jestem taki nierozważny, iż puściłbym się na wyprawę podobną bez służby wywiadowczej?
 — Powiedział mi pan, jeśli się nie mylę, że jeżeli zechcę widzieć pańskich ludzi, wystarczy, bym powiedział.
 — Tak jest.
 — A więc pragnę ich widzieć.
 — Wszystkich, czy część tylko?
 — Powiedziałeś, generale, że zabierasz ze sobą?...
 — Trzystu.
 — A więc pragnę widzieć stu pięćdziesięciu.
 — Stój! — zawołał Cadoudal.
 I, zbliżając dłonie do ust, huknął jak puhacz, następnie zaś wydał krzyk puszczyka; tylko przeciągły wrzask puhacza rzucił w prawo a krzyk puszczyka w lewo.
 W tejże niemal chwili, po obu stronach drogi zaczęły się poruszać postacie ludzkie, które, przeskoczywszy przez rów, oddzielający drogę od zarośli, ustawiały się szeregiem po bokach koni.
 — Kto dowodzi na prawo? — spytał Cadoudal.
 — Ja, Wąsacz — odparł jeden z chłopów, podchodząc bliżej.
 — Kto dowodzi na lewo? — powtórzył generał.
 — Ja, Śpiewak Zimowy — odparł, zbliżając się, inny wieśniak.
 — Ilu masz ludzi ze sobą, Wąsaczu?
 — Stu.
 — A z tobą ilu jest ludzi, Śpiewaku Zimowy?
 — Pięćdziesięciu.
 — Ogółem stu pięćdziesięciu zatem? — spytał Jerzy.
 — Tak — odparli obaj wodzowie bretońscy.
 — Czy twój rachunek się zgadza, pułkowniku? — spytał Cadoudal ze miechem.