Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/291

chcę módz powiedzieć pierwszemu konsulowi: „Widziałem“.
 Cadoudal uśmiechnął się.
 — A więc zobaczysz, pułkowniku — rzekł.
 W tejże chwili drzwi otworzyły się i dwaj wieśniacy wnieśli stół nakryty, na którym dymił się kapuśniak i kawał słoniny; jabłecznik, świeżo ściągnięty z beczki, wylewał się, spieniony, z olbrzymiego garnka, który stał między dwoma kieliszkami.
 Placki z mąki gryczanej przeznaczone były na wety tej skromnej wieczerzy.
 Stół miał dwa nakrycia.
 — Widzi pan, panie de Montrevel — rzekł Cadoudal — moi chłopcy spodziewają się, że pan zrobi im ten zaszczyt i spożyje ze mną wieczerzę.
 — I, na honor, nie mylą się; zażądałbym jej od pana, gdyby mnie pan nie zaprosił, a usiłowałbym zabrać ci, generale, przemocą część swoją, gdybyś mi jej odmówił.
 — A zatem, do stołu!
 Młody pułkownik zasiadł wesoło.
 — Przepraszam za tę wieczerzę, którą pana częstuję — rzekł Cadoudal — nie mam, jak wasi generałowie, odszkodowania wojennego, żywią mnie moi żołnierze. Cóż nam dasz jeszcze, Zabijako?
 — Potrawkę z kury, generale.
 — Takie jest menu pańskiej wieczerzy, panie de Montrevel.
 — Ależ to uczta! Teraz mam tylko jedną obawę.
 — Jaką?
 — Dopóki będziemy jedli, nic nie zakłóci nam porozumienia, ale gdy przyjdzie do picia?...
 — Pan nie lubi jabłecznika? Do dyabła! wprawia mnie pan w niemały kłopot. Jabłecznik albo woda stanowią moją piwnicę.
 — Nie o to chodzi: za czyje zdrowie pić będziemy?