Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/258

 — Konduktorze — rzekł lekarz — przypuszczam, że nie masz broni.
 — Owszem, mam pistolety.
 — Nieszczęśliwy!
 Konduktor pochylił się nad jego uchem i rzekł po cichu:
 — Bądź spokojny, doktorze; są tylko prochem nabite.
 — Doskonale.
 I zamknął drzwiczki wewnętrzne dyliżansu.
 — Dalej, pocztylionie, w drogę!
 Pocztylion zaciął konie, ciężki wehikuł zachwiał się, a konduktor zatrzasnął drzwiczki zewnętrzne.
 — Nie wsiadasz z nami, panie konduktorze? — spytała matka.
 — Dziękuję pani — odparł konduktor — mam zajęcie na górze, na imperyalu.
 Poczem, przechodząc mimo okna:
 — Niech pani uważa — rzekł — żeby pan Edward nie ruszał pistoletów, które są w torbie, mógłby się zranić.
 — A to dobre! — rzekło dziecko — jakgdyby się nigdy nie miało do czynienia z pistoletami; mam daleko ładniejsze, niż pańskie, sprowadził mi je z Anglii mój przyjaciel, sir John; nie prawda, mamo?
 — Mniejsza o to — rzekła pani de Montrevel. — Proszę cię, Edwardzie, żebyś nic nie ruszał.
 — O! bądź spokojna, mateczko.
 Półgłosem wszakże powtórzył:
 — A jednak, jeśli towarzysze Jehudy na nas napadną, już ja wiem, co zrobię.
 Dyliżans ruszył z miejsca i potoczył się ciężko drogą ku Paryżowi.
 Było to w jeden z owych pięknych dni zimowych, które mniemającym, że. przyroda umarła, wykazują do-