Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/257

im dyliżansie wiezie znaczną sumę, stanowiącą własność rządu francuskiego?
 — Gaduła! — rzekł konduktor do zegarmistrza — to pan się wygadał.
 — Trudno, kochany panie...
 — Dalej, panowie, wsiadać!
 — Ale bo, zanim wsiądziemy, chcielibyśmy wiedzieć...
 — Co? czy mam pieniądze rządowe? Tak, mam; a teraz, jeśli nas zaaresztują, nie piśnijcie ani słówka, a wszystko minie jak najlepiej.
 — Jesteś pan pewien?
 — Pozwólcie mnie załatwić sprawę z tymi panami.
 — Co pan pocznie, jeśli pana zaaresztują? — zapytał lekarz architekta.
 — A no, usłucha na rady konduktora.
 — I postąpi pan najmądrzej — odezwał się ten.
 — Zachowam się tedy spokojnie — rzekł architekt.
 — I ja również — powiedział zegarmistrz.
 — Dalej, panowie, wsiadać! śpieszmy się!
 Chłopiec słuchał całej tej rozmowy z brwią zmarszczoną, z zębami zaciśniętymi.
 — Już ja wiem, co ja zrobię — odezwał się wreszcie do matki — jeśli nas zatrzymają w drodze.
 — No co? — spytała matka.
 — Zobaczysz.
 — Co to dziecko mówi? — spytał zegarmistrz.
 — Mówię, że jesteście wszyscy tchórzami — odparło dziecko bez wahania.
 — Edwardzie! — zawołała matka — a to co takiego?
 — A ja chciałbym, żeby zatrzymano dyliżans — rzekło dziecko z okiem roziskrzonem stanowczą wolą.
 — Panowie, panowie, wsiadać, na miłość boską! — krzyknął po raz ostatni konduktor.