Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/183

 Chociaż droga była trudna do przebycia ze względu na porozrzucane stoły i stołki, widmo jednak posuwało się prędko, jakgdyby po gładkiej drodze.
 Widmo ginęło w mroku i wynurzało się zeń znowu, gdy mijało oświetlone przez księżyc okna.
 Mając utkwiony wzrok w widmie, Rolad nie mógł badać drogi, to też potykał się na każdym kroku, duch zaś oddalał się coraz bardziej.
 Wreszcie widmo doszło do drzwi przeciwnych tym, przez które weszło, i pogrążyło się w ciemnym korytarzu. Roland zrozumiał, że strach mu umknie.
 — Człowieku, lub duchu, złodzieju lub mnichu — zawołał — zatrzymaj się, bo będę strzelał!
 — Nie zabijesz dwukrotnie tego samego ciała — odparło głucho widmo.
 — Kim więc jesteś?
 — Jestem duchem tego, kogoś wyprawił z tego świata.
 Młody oficer wybuchnął śmiechem.
 — Jeśli mi nie masz nic innego do powiedzenia, to nie będę dłużej czekał.
 — Przypomnij sobie fontannę w Vaucluse — odparł duch tak cichym głosem, że zdawało się Rolandowi, iż słowa te wyszły z ust, jak westchnienie raczej, niż mowa artykułowana.
 Roland poczuł, że mu pot występuje na czole. Wysiłkiem woli opanował się jednak i zawołał groźnie:
 — Po raz ostatni uprzedzam, że, jeśli nie usłuchasz — strzelę!
 Widmo szło dalej.
 Roland stanął i wymierzył. Widmo było o dziesięć kroków. I w chwili, gdy cień zarysował się wyraźniej pod ciemnem sklepieniem korytarza, Roland wystrzelił.