Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/178

 — Dobrze. Ale broń weźmiesz?
 — Tak, wezmę pistolety.
 — Może weźmiesz moje?
 — Nie, dziękuję; chociaż są one doskonałe, ale obiecałem sobie, że nie będę ich używał... Przynoszą mi one nieszczęście... Dobranoc, milordzie.
 Uścisnąwszy dłoń gościowi, Roland wyszedł i wrócił do swego pokoju.
 Uderzyła go jedna okoliczność: znalazł drzwi od pokoju swego otwarte, chociaż był pewien, że je zamknął, wychodząc.
 Zaledwie wszedł do pokoju, gdy obecność tam siostry wszystko mu wytłómaczyła.
 — To ty? — zapytał nawpół niespokojnie, napół ze zdziwieniem.
 — Tak, to ja — odparła dziewczyna, a zbliżywszy się do brata i pocałowawszy go w czoło, rzekła:
 — Nie pójdziesz, tam, nieprawda?
 — Dokąd? — zapytał Roland.
 — Do klasztoru.
 — Masz tobie! A któż ci powiedział, że się tam wybieram?
 — Znając cię, nie trudno jest odgandnąć twój zamiar.
 — A dlaczegóż nie chcesz, bym tam szedł?
 — Boję się, żeby ci tam co się nie stało.
 — Ach, tak! Więc wierzysz w duchy? — zapytał Roland, utkwiwszy wzrok w siostrę.
 Amelia spuściła oczy.
 — Posłuchaj, Amelio — rzekł Roland. — Ta, którą znałem, córka generała de Montrevel, siostra Rolanda, jest zbyt rozumna, aby ulegać strachom, właściwym ciemnemu ludowi. Nie możesz chyba wierzyć w te bajdy o duchach, widmach, płomieniach i łańcuchach.