Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/171

A jednak faktem jest, że Piotrowi Marey, który chciał popatrzeć przez mur klasztoru, skręciło łeb. Co prawda, było to w sobotę, w dzień sabatu.
 — I nigdy nie mógł odkręcić — dodał drugi — tak, że pochowali go z głową wykręconą.
 — A to zaczyna być ciekawe — wtrącił sir John. — Bardzo lubię historyę z duchami.
 — Bardziej — dorzucił Edward — niż Amelia, milordzie... Popatrz-no na nią.
 — Dlaczego?
 — Patrzaj-że, Rolandzie, jak zbladła.
 — Prawda — odparł sir John. — Pani chyba niedobrze?
 — Mnie? Ależ nie. To tylko tak z gorąca.
 I Amelia otarła spocone czoło.
 — Nie — odpowiedziała pani de Montrevel.
 — Jednak — rzekła Amelia — czy można otworzyć okno?
 — Otwórz, dziecko.
 Amelia z pośpiechem podeszła do okna, wychodzącego na ogród.
 — No, przynajmniej można oddychać.
 Sir John wstał, ofiarowując jej flakon z solami:
 — Nie, dziękuję panu — zawołała Amelia — już mi dobrze.
 — Pięknie, ale przecież chodzi o dzika — rzekł Roland.
 — Znajdziemy go jutro.
 — Tak, jutro znajdziemy go — powtórzył drugi chłop.
 — No, a gdyby dzisiaj?...
 — Dzisiaj...