Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/170

 — Właśnie — dodał drugi.
 — Co właśnie?
 — A właśnie za blizko klasztoru.
 — Nie klasztoru, ale pawilonu.
 — To wszystko jedno. Mówią przecież, że od klasztoru do pawilonu idzie korytarz podziemny.
 — Oj, idzie — dodał drugi chłop.
 — Ależ co ma klasztor, pawilon i korytarz do dzika?
 — A ma to, że dzik leży w niedobrem miejscu; ot co jest.
 — A tak, w niedobrem miejscu — powtórzył drugi chłop.
 — Gadajcież, bisurmany, zrozumiale! — krzyknął zagniewany już Roland, gdy matka już się niepokoiła, a Amelia widocznie pobladła.
 — Z przeproszeniem pana, nie jesteśmy bisurmany, lecz ludzie, co się boją Boga. Ot co!
 — Do stu tysięcy piorunów! i ja się boję Boga! Cóż dalej?
 — Otóż nie chcemy mieć z dyabłem do czynienia.
 — Nie, nie chcemy — powtórzył drugi.
 — Z człowiekiem, co innego, chłop równy chłopu.
 — Czasem dwom — dorzucił drugi chłop, tęgi jak Herkules.
 — Ale z istotami nadnaturalnemi, z widmami, duchami... ślicznie dziękujemy — ciągnął dalej pierwszy.
 — Dziękujemy — powtórzył drugi.
 — Czy rozumiecie coś z tego, co gadają ci dwaj głupcy? — zapytał Roland, zwracając się do matki i siostry.
 — Głupcy! — rzekł pierwszy chłop. — Być może.