Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/155

 — Ależ zamilknij pan, panie Ludwiku!
 Zbliżając się do ucha młodego człowieka, zapytał:
 — Czy to prawda?
 — Co, ojcze Courtois?.
 — Że generał Bonaparte przejechał wczoraj przez Lugdun.
 — Musi być coś prawdy w tej pogłosce. Rozumiem teraz: ci ludzie, co mi się przyglądali z taką ciekawością, jakgdyby chcieli mnie o coś pytać, tak samo jak wy, ojcze Courtois, chcieliby dowiedzieć się o celu powrotu generała Bonapartego.
 — A wie pan, o czem jeszcze mówią, panie Ludwiku?
 — A mówią jeszcze coś innego?
 — Mówią, ale po cichutku.
 — Cóż takiego?
 — Mówią, że Bonaparte chce od Dyrektoryatu odebrać tron jego Królewskiej Mości Ludwika XVIII, i że jeśli obywatel Gohier, jako prezydent, nie odda dobrowolnie, to odbierze mu siłą.
 — No, no! — zawołał młody oficer, z tonem powątpiewana.
 Lecz stary Courtois potwierdził informacyę ruchem głowy.
 — Być może — rzekł Roland. — Teraz, kiedy mię znasz, wpuść nas do więzienia.
 Dozorca, a za nim Roland i Anglik przeszli podwórze i weszli na schody, prowadzące do wnętrza więzienia.
 Schody te najpierw prowadziły do przedsionka, gdzie rezydował odźwierny; z przedsionka tego po dziesięciu stopniach schodziło się do podwórka, oddzielonego od podwórza dla więźniów wysokim murem z trzema drzwia-