Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/51

 — Jakiś ty blady! — rzekł mnich.
 — Tak — odpowiedział Chicot — ostatnie chwile tego człowieka, wzruszyły mnie nieco.
 — Więc umarł? — zapytał Gorenflot.
 — Według wszelkiego prawdopodobieństwa...
 — Niedawno był zdrów.
 — Nawet chciał jeść rzeczy trudne do strawienia i jak Anakreon, umarł na zatkanie gardła.
 — A!... łotr — rzekł Gorenflot — a mnie, kapłana, chciał udusić.
 — Przebacz mu bracie.
 — Przebaczam, chociaż mię okropnego strachu nabawił.
 — Niedosyć — rzekł Chicot — potrzeba, abyś zapalił świece i odmówił mad nim pacierze.
 — A to naco?...
 — Nato, aby nas, jako morderców nie uwięziono.
 — Alboż ja go zabiłem?... owszem, on mnie chciał udusić.
 — Właśnie dlatego umarł. Gniew krew mu wzburzył, która przerwała żyły i trysła... Czy tak, czy owak, jesteś przyczyną jego śmierci. Prawda, jesteś niewinny; ale mimo tego, mogliby ci figla wypłatać.
 — Masz słuszność, panie Chicot — rzekł mnich.
 — Siądź tutaj i nabożnie odmawiaj modlitwy, jakie umiesz, a nawet i te, których nie umiesz; kiedy się zmierzchnie, a będziesz sam, wyjdź z hotelu powoli i bez bojaźni. Wszak znasz kowala na rogu ulicy?...
 — Doskonale.
 — Tam znajdziesz twojego konia, wsiądziesz na niego, nic nie mówiąc nikomu; następnie, ponieważ znasz drogę do Paryża, w Villeneuve-le-Roi oddasz konia, a odbierzesz Panurga.