Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/52

 — Poczciwy Panurgps!... bardzo pragnę go zobaczyć. Ale jakże tutaj będę żył?...
 — Ja moim przyjaciołom żebrać nie pozwolę — odpowiedział Chicot — oto masz...
 Trefniś wydobył z kieszeni garść talarów i oddał mnichowi.
 — Wspaniały człowiek!... — pomyślał sobie Gorenflot, aż do łez rozczulony — pozwól mi z sobą pozostać w Lyonie. Lubię Lyon, to druga stolica państwa i bardzo gościnna.
 — Ale ja tutaj nie zostanę, wyjeżdżam i to tak śpiesznie, że nie chcę cię na przykrą narazić drogę.
 — Niech się dzieje twoja wola, panie Chicot — odrzekł Gorenflot z rezygnacją.
 — Otóż tak lubię, braciszku.
 Posadził mnicha przy łóżku, zeszedł do gospodarza i odprowadziwszy na stronę, rzekł:
 — Panie Bernouillet, nile nie wiesz, jaki wypadek zdarzył się w twoim domu.
 — Co takiego? — zapytał gospodarz, wytrzeszczając oczy.
 — Ten zapalony rojalista, ten nieprzyjaciel wiary, ten przebrzydły hugonota... dzisiaj z Rzymu otrzymał posłańca.
 — Przecież ja o tem panu mówiłem.
 — Jego Świątobliwość, papież, wedle wszelkiego podobieństwa do prawdy, do niego wyprawił posła.
 — A w jakim celu?
 — Wejdź do pokoju — panie Bernouillet, podnieś kołdrę i zobacz jego szyję.
 — Pan mię przestraszasz.
 — Nic ci więcej nie powiem, jak tylko, że w twoim domu wymierzono sprawiedliwość.
 Chicot wsunął dziesięć talarów w rękę gospodarza i udał się do stajni, skąd wyprowadził konie.