Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/140

 — Boże uchowaj... — odpowiedział Haudouin. — Trudno — wyłupić oczy, dlatego, że się tu weszło.
 — A zatem przyznaj, że jakiś inny miałeś zamiar.
 — Bynajmniej.
 — Kiedy tak, to chodźmy.
 Haudouin lekko za rękę przytrzymał Bussego.
 — Ponieważ wszyscy wychodzą — rzekł po chwili — idźmy za nimi.
 Bussy roztargniony i obojętny, skierował się ku drzwiom.
 — Jakto!... — zawołał Remy — pan chcesz wyjść, nie przeżegnawszy się wodą święconą?...
 Bussy, posłuszny jak dziecię, udał się do kropielnicy.
 Remy skorzystał z tej chwili, aby dać znak kobiecie, która zbliżyła się ku miejscu, gdzie stanął Bussy.
 Kiedy hrabia wyciągnął rękę do kropielnicy, ręka czerwonawa i dość duża, jednak kobieca, umaczała palec w wodzie.
 Bussy spojrzał w twarz kobiecie, cofnął się i zbladł; poznał Gertrudę osłoniętą czarną zasłoną.
 Stał, zapomniawszy się przeżegnać, a Gertruda kłaniając się, przeszła około niego.
 O dwa kroki za nią, szła kobieta starannie odziana płaszczem jedwabnym; kształty prześliczne tej niewiasty dały poznać Bussemu, że tylko jedna jest taka na świecie.
 Remy nic nie mówił, lecz patrzył; Bussy zrozumiał nareszcie, dlaczego wyprowadzono go z domu i zaciągnięto aż do kościoła Marji Egipcjanki.
 Udał się za tą kobietą, a Remy za nim.
 Zabawną byłaby ta procesja, złożona z czterech osób, idących za sobą w równej odległości, gdyby