Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/141

smutek i bladość dwóch z nich nie zdradzała cierpień.
 Gertruda, idąc naprzód, zwróciła się na ulicę Montmartre, zrobiła na niej kilka kroków i nagle zeszła na prawo, w przejście gdzie była brama otwarta.
 Bussy wahał się.
 — A co panie hrabio — rzekł Remy — czy chcesz, abym ci na pięty nastąpił!
 Bussy szedł dalej.
 Gertruda przeszła bramę, za nią jej pani.
 Hauduoin parę wyrazów przemówił do przewodniczki, następnie poszedł z nią razem.
 Była godzina siódma wieczorem pierwszych dni maja; powietrze ciepłe, wiosenne, drzewa okryły się już zielonością.
 Bussy spojrzał, na mały ogródek, pięćdziesiąt stóp zaledwie rozległy, otoczony wysokim murem, po którym piął się bluszcz i dzikie wino.
 Pod jaśminową altaną stała drewniana ławeczka, przyparta do muru kościoła. Diana usiadła na niej, spuściła oczy i trzymany goździk w zamyśleniu z liści obrywała.
 Bussy został sam w ogrodzie z panią de Monsoreau, bo Gertruda i Remy oddalili się; zbliżył się do Diany, a ona podniosła głowę.
 — Panie hrabio — rzekła głosem bojaźliwym, — każdy wybieg jest niegodnym. Zastając mię w kościele Marji Egipcjanki, nie przypisuj tego trafowi...
 — Nie, pani, Handouin wyprowadził mię z domu, lecz nie wiedziałem w jakim celu.
 — Chciałeś pan powiedzieć — mówiła Diana wznosząc łzami zroszone oczy, — że gdybyś wiedział poco cię Remy prowadzi, nie byłbyś przyszedł.
 — A! pani!