Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/128

 Chicot wmieszał się w tłum i nadstawił uszu.
 Gorenflot chwiejący się i czerwony, mówiący tylko przerywanemi wyrazami, siedział jeszcze na swoim Panurgu i był przedmiotem igraszki pana de Monsoreau.
 Wyznania mnicha trwożyły Gaskończyka, więcej jeszcze niż spotkanie króla Nawarry.
 Widział nadchodzącą chwilę, w której Gorenflot wymieni jego nazwisko, coby rzecz całą wyjaśniło.
 Nie tracąc więc chwili, odwiązał kilka koni od słupa, uderzył strzemionami i tym sposobem wprawiając w ruch, przymusił zgromadzonych do rozstąpienia się.
 Koło prysnęło i tłum się rozproszył.
 Krzyk: ogień! ogień!... — powtórzyło ze dwanaście głodów.
 Chicot, jak strzała, przebiegł pomiędzy tłumem, zbliżył się do Gorenflota z iskrzącemi oczyma, pochwycił Panurga za uzdeczkę i w przeciwną ciągnąc go stronę, odsunął od księcia Guise.
 Przestrzeń pomiędzy księciem a zakonnikiem lud natychmiast zapełnił.
 Chicot pociągnął mnicha, chwiejącego kię na ośle, ku ścianie kostnicy kościoła St. Germain l‘Auxerrois i przytłoczył go do muru tak silnie, że wyglądał jak płaskorzeźba.
 — A! pijaku, a! poganinie — rzekł — więc wino nad przyjaźń przekładasz?
 — Panie Chiot! — wyjąkał mnich.
 — Jakto, ja ciebie żywiłem i poiłem hultaju, a ty mię teraz zdradzasz? Rozgadujesz moje tajemnice, nędzniku.
 — Mój przyjacielu!
 — Milcz, jesteś zdrajcą i zasługujesz na karę.
 Mnich, chociaż ogromny i silny, lecz osłabiony żalem i winem, chwiał się tylko w rękach Chicota.