Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/54

 — Skosztuj bracie — mówił Chicot — może ty masz lepszy smak ode mnie.
 Gorenflot wziął szklankę, podniósł do ust i rzekł:
 — To samo, ale...
 — Jakie ale?
 — Z takiej odrobiny trudno jest coś poznać.
 — Gdybym wiedział, że nie będziesz miał mowy — rzekł Chicot, — prosiłbym, abyś ze mną spróbował owego wina.
 — Chyba dla twojej przyjemności.
 — Niech i tak będzie.
 I nalał mu pół szklanki.
 Gorenflot podniósł ją do ust z uszanowaniem i smakował z przejęciem.
 — To lepsze, zaręczam ci, — rzekł.
 — Chyba masz stosunki z gospodarzem.
 — Znawca prawdziwy za pierwszym łykiem powinien poznać gatunek wina i jego lata.
 — Bardzo byłbym ciekawy, z którego roku pochodzi to wino.
 — Nic łatwiejszego — odparł Gorenflot przyciągając szklanicę, nalej mi jeszcze kilka kropel, a powiem ci.
 Chicot napełnił trzy czwarte szklanki, a zakonnik wychylił ją zwolna, lecz całą.
 — „1651 — rzekł stawiając szklankę.
 — Tak, tak — zawołał Klaudjusz Bonhommet, to święta prawda.
 — Bracie Gorenflot — rzekł gaskończyk — wielkie masz doświadczenie.
 — Tak, znam się nieco — odrzekł skromnie Gorenflot — i powstał chcąc odejść.
 — Co robisz?... — zapytał Chicot.
 — W staję, jak widzisz.
 — Poco?