Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/53

 — Co tam robisz mój bracie?... — mówił Gorenflot — przeczuwając chęć gaskończyka — co tam robisz?
 — Jak widzisz, zamawiam sobie tego karpia, aby go kto inny nie zabrał. We wstępną środę, ubiegają się o podobne potrawy.
 — Karp!... — rzekł ździwiony Gorenflot.
 — Zapewne, że karp!... — odpowiedział Chicot — podsuwając pod nos zakonnika smaczny kąsek.
 — A od jakiegoż to czasu karpie miewają dzioby?... zapytał zakonnik.
 — Gdzie tu dziób? to pysk.
 — A skrzydła?
 — To płetwy?
 — A pióra?
 — To łuski, mój przyjacielu; jak widzę, upiłeś się.
 — Ja pijany!... — zawołał Gorenflot — ja pijany! piłem tylko wodę i jadłem szpinak.
 — To właśnie woda bije ci do głowy.
 — A! przez Boga; oto gospodarz, niech i on powie.
 — Co ma powiedzieć?
 — Czy to jest karp, czy pularda?
 — Niech sobie będzie co chce, tylko niech prędzej odkorkuje wino, bo chcę się przekonać czy dobre.
 Gospodarz odkorkował i nalał Chicotowi pół szklanki.
 Chicot mlasnął językiem.
 — A!... — rzekł — cóż mi się zrobiło? zupełnie smak straciłem. Nie umiem powiedzieć, czy lepsze, czy gorsze od tamtego pod bramą Montmarte.
 Oczy Gorenflota zajaśniały, zaglądając do szklanki, w której jeszcze kilka kropel zostało.