Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/55

 — Muszę iść na zgromadzenie.
 — I nie zjesz ze mną kawałka karpia?
 — A! mój drogi — mówił Gorenflot — jak widzę, mniej się znasz na potrawach, jak na trunkach. Panie Bonhommet, co to za zwierzę?
 I wskazał na przedmiot sprzeczki.
 Oberżysta spojrzał z zadziwieniem.
 — Tak — mówił Chicot — pytają się co to za zwierzę?
 — A! cóż u licha, to przecież pularda.
 — Pularda!... — powtórzył zasmucony Chicot.
 — Nawet z Mans — dodał Bonhommet.
 — A co?... — zapytał Gorenflot.
 — Jak widzę, myliłem się — rzekł Chicot. — Ale ponieważ jeść mi się chce, a grzeszyćbym nie chciał, mój bracie, pozwól, że tę pulardę nazwę karpiem
 — Zmiłuj się...
 — Czy chcesz, żebym zgrzeszył?
 — Niech i tak będzie — zakończył Gorenflot, który jako dobry współbiesiadnik, upierać się nie umiał.
 — Teraz — rzekł gaskończyk — za zdrowie nowo ochrzczonego karpia, możemy wypić...
 — Za jego zdrowie?
 — Tak.
 — Zgoda.
 I trąciwszy w nalane szklanki, wychylili je duszkiem.
 — Panie Klaudjuszu — rzekł Chicot do gospodarza każ mi tego karpia wsadzić na rożen, wysmarować suto masłem i skoro się dobrze zarumieni, podać.
 Gorenflot nie rzekł słowa, ale spojrzeniem a nawet kiwnięciem głowy potwierdził zlecenie.
 — Teraz — mówił Chicot — ponieważ w niczem