Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/32

robiła przez ten dzień, w którym myślałem tylko o tobie, nie wiedząc, czy jesteś snem, czy rzeczywistością?
 — Tego dnia — odrzekła Diana — Gertruda wyszła i spotkała Aurillego. Nalegał na nią więcej niż kiedykolwiek, nie mówił o wypadkach wczorajszych, lecz w imieniu swojego pana, żądał widzenia.
 Gertruda niby zezwalała, lecz żądała zwłoki do środy, to jest do dnia dzisiejszego.
 Aurilly zapewniał, że jego pan będzie cierpliwy.
 Miałyśmy więc trzy dni czasu.
 Wieczorem przybył pan de Monsoreau.
 Opowiedziałyśmy mu wszystko, zamilczając tylko o panu.
 Nadmieniłyśmy, że książę otworzył bramę fałszywym kluczem, ale gdy miał wchodzić, został napadnięty przez pięciu kawalarów, pomiędzy którymi byli panowie d’Epernon i Quelus.
 Słyszałam dwa te nazwiska i powtórzyłam.
 — Tak, tak — rzekł hrabia — słyszałem o tem; klucz dorobiony! tego się nie spodziewałem.
 — Czy nie można zmienić zamku?... — zapytałam.
 — Dorobią nowy — odpowiedział hrabia.
 — Przybić zasuwy.
 — Przyjdą w dziesięciu i wyważą.
 — A ten wypadek, co panu miał dać przewagę nad księciem?
 — Opóźniony.
 Zamilkłam, zimny pot wystąpił mi na czoło, bo widziałam, że niema innego środka, jak tylko zostać żoną hrabiego.
 — Panie — rzekłam — książę przyrzekł czekać do środy, ja proszę cię o zwłokę do wtorku.
 — Dobrze więc, będę w tym dniu — odpowiedział hrabia.
 I nie rzekłszy słowa więcej, wyszedł.