Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/31

 W rzeczy samej, połknąwszy ten napój, przymknąłeś oczy i wpadłeś w omdlenie.
 Przelękłam się lecz lekarz mię uspokoił.
 — Wszystko będzie dobrze, — mówił, niech tylko zaśnie.
 Gertruda znowu zawiązała mu oczy i odprowadziała aż na ulicę Beautrellis.
 Uważała tylko, że liczył kroki.
 — W rzeczy samej — odezwał się Bussy — policzył je.
 To zatrwożyło nas nieco, lekarz mógł zdradzie, a więc postanowiłyśmy zatrzeć ślady gościnności.
 Przywołałam całą moją odwagę.
 Była druga po północy i ulice puste.
 Gertruda podniosła pana, ja jej pomogłam i wyniosłyśmy cię nad fosę Tempie.
 Strwożone powracałyśmy śpiesznie.
 Nie spotykałyśmy nikogo i nikt nas nie widział.
 — A! pani — rzekł Bussy, składając ręce. — Jakże odwdzięczę się za to, co dla mnie uczyniłaś?
 Nastąpiło milczenie, w czasie którego Bussy spoglądał z uwielbieniem na Dianę.
 Piękna kobieta oparła głowę na ręku.
 Wtem zaczął bić zegar na kościele świętej Katarzyny.
 — Druga!... — zawołała Diana — druga! a pan tutaj...
 — A! pani — odezwał się Bussy tonem błagalnym — pozwól mi jeszcze pozostać i wysłuchać wszystkiego. Może potrafię być ci w czem użyteczny.
 Wyobraź sobie, że Bóg dał ci brata i powiedz mu, co dla siostry uczynić może.
 — Niestety! teraz nic — odrzekła Diana — już za późno.
 — Więc cóż się przytrafiło nazajutrz? coś pani