Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/144

 — Chciałem ją słyszeć; ale tylko część mi jej powiedziałeś.
 — Była w trzech częściach, jak zaleca Arystoteles.
 — Straszne rzeczy były w tej mowie przeciw Henrykowi III-ciemu.
 — Ba! — odrzekł Gorenflot.
 — Tak straszne, że sądziłem, iż cię uwiężą.
 — Chicot!... — ty mi oczy otwierasz; czy ja byłem zupełnie rozbudzony?...
 — Wydałeś mi się dziwnym; twój wzrok był osłupiały, rzekłby kto, że śpisz i mówisz przez sen.
 — Jednak obudziłem się pod „Rogiem obfitości“.
 — Cóż w tem dziwnego?...
 — Jakto!... mówisz, że stamtąd wyszedłem o dziesiątej?....
 — Ale powróciłeś o trzeciej i na dowód powiem ci, żeś zostawił drzwi otwarte i zimno mi było.
 — I ja pamiętam, że było mi zimno.
 — A widzisz?... — rzekł Chicot.
 — Jeżeli to prawda, co mówisz...
 — Czy prawda?... — zapytaj pana Bonhommet.
 — Pana Bonhommet?
 — Bo on ci drzwi otwierał. Nawet powróciwszy, sapałeś z dumy, aż ci mówiłem: fe!... duma szpeci człowieka, a jeszcze, gdy kto jest zakonnikiem!
 — Z czegóż miałem być dumny?...
 — Z pochwał, udzielonych ci z powodu twej mowy przez, księcia de Guise i pana de Mayenne, któremu niech Bóg szczęści — dodał gaskończyk, uchylając kapelusza.
 — Teraz rozumiem.
 — A widzisz?... przyznajesz, że byłeś na zgromadzeniu?... jak je tam nazywacie u djabła?... Na zgromadzeniu „Świętej Jedności“.
 Gorenflot opuścił głowę i westchnął.