Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/143

 — Jezus Marja! jabym ciebie miał szpiegować? Widziałem, jakeś patrzył na przejeżdżających.
 — Oszalałeś.
 — Za temi kamieniami.
 — Słuchaj Gorenflot, chciałbym sobie za miastem domek wystawić i oglądałem kamienie.
 — To co innego — odrzekł mnich nie pojmujący kłamstwa — jak widzę, byłem w błędzie.
 — Ale co ty robisz za miastem?
 — Jestem wygnany — odpowiedział Gorenflot z ciężkiem westchnieniem.
 — Co?
 — Wygnany, powtarzam ci.
 Gorenflot wyprostował się i wzniósł głowę do góry, z wyrazem człowieka, który jest dotknięty wielkiem nieszczęściem i zasługuje na litość.
 — Bracia — rzekł — odepchnęli mnie od swojego łona, jestem wygnany i wyklęty.
 — A to zaco?
 — Panie Chicot — wierz albo nie, ale słowo Gorenflota, nie wiem zaco.
 — Możeś miał sny nieczyste?
 — Żartuj sobie dowoli — odrzekł Gorenflot — wiesz ty dobrze, co ja wczoraj robiłem.
 — Od ósmej do dziesiątej; ale od dziesiątej do trzeciej....
 — Jaktoi od dziesiątej do trzeciej?
 — Tak, bo o dziesiątej wyszedłeś.
 — Ja? — zapytał Gorenflot spoglądając na trefnisia obłąkanemi oczyma.
 Nawet pytałem ciebie, gdzie idziesz?
 — Pytałeś mnie gdzie idę? I cóż ci odpowiedziałem?
 — Że masz mieć mowę.
 — To prawda, miałem mieć mowę.