Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/102

 — Uciekajmy — rzekła Joanna, dając koniowi ostrogę.
 — Nie trzeba — odrzekł Saint-Luc, który zachował zimną krew; ten jeździec jest sam, a jednego człowieka niema się czego lękać. Pozwólmy mu minąć nas, a potem udamy się w dalszą drogę.
 — A jeżeli przystanie?
 — Zobaczymy czego chce, i postąpimy stosownie.
 — Masz słuszność — odpowiedziała Joanna — nie potrzebuję lękać się, gdy Sain-Luc jest przy mnie.
 — Mimo wszystko, pośpieszajmy — odrzekł Saint-Luc, rzucając za siebie niespokojne wejrzenie — pióro na kapeluszu i kryza niepokoją mię.
 — Co takiego? kryza i kapelusz cię niepokoją?.. — pytała Joanna kierując konia w las.
 — Bo pióro jest koloru modnego dziś na dworze, a krój kryzy nowy. Śpieszmy się Joanno, jeździec ten zdaje się być posłańcem króla.
 — Śpieszmy się — powtórzyła Joanna drżąca jak listek na samą myśl, że może być z mężem rozłączona.
 Rzecz była łatwiejszą do pomyślenia niż do wykonania. Jodły rosły gęsto i tworzyły prawdziwy mur gałęzi. Konie po piasku nie mogły przyśpieszyć tempa.
 Tym czasem jeździec zbliżał się szybko i tętent dawał się słyszeć coraz donośniej.
 — Jezus Marja! czego on od nas chce?...
 — Na honor — rzekł Saint-Luc, zatrzymując się — trzeba się tego dowiedzieć.
 — Patrz! zatrzymał się.
 — Zsiadł nawet z konia, wchodzi do lasu. Muszę z nim pomówić.
 — Czekaj — zawołała Joanna, zatrzymując męża: czekaj, zdaje się, że woła.