Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/57

 — Chodzę, gdzie mi się podoba, wiesz, że jestem królem.
 — To nie odpowiedź, Najjaśniejszy panie.
 — Prócz tego, Bussy zachował się wyzywająco.
 — Bussy?...
 — Tak.
 — Gdzie, kiedy?...
 — Na balu u Saint-Luca.
 — Bussy miałby pięciu wyzywać?... oh... nie, Bussy jest odważnym, ale nie szalonym.
 — A ja ci powiadam, że sam słyszałem wyzwanie, prócz tego, dowód jasny, że mógł ich wyzwać, bo poranił Schomberga, d‘Epernona i o mało nie zabił Quelusa.
 — Nie mówił mi o tem, ale muszę mu podziękować.
 — A ja nikomu dziękować nie myślę, tylko raz muszę skończyć z tym zawadjaką.
 — A ja — rzekł książę — ja, którego napadają twoi przyjaciele, nie tylko w osobie Bussego, ale w mojej własnej, ja brat królewski, pierwszy w narodzie po królu, ja pokażę, czy kto będzie miał odwagę w oczy mi spojrzeć.
 W tej chwili ukazał się Bussy, ubrany w zielony atłas, z haftami złotemi.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł, nisko się kłaniając — racz przyjąć moje uszanowanie.
 — Przez Boga!... otóż i on — rzekł Henryk.
 — Wasza królewska mość raczyłeś się mną zajmować?... — zapytał Bussy.
 — Tak — odpowiedział król — i miło mi oglądać ciebie; twarz twoja oddycha zdrowiem.
 — Najjaśniejszy panie, krwi puszczenie odświeża cerę i ja taką dzisiaj mieć powinienem.