Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/58

 — Kiedy tak, panie Busyy, skoro cię napadnięto, uskarż się, a sprawiedliwość wymierzę.
 — Przebacz, Najjaśniejszy panie, nie pobito mię i skarżyć nie myślę.
 Henryk osłupiał i spojrzał na księcia Andegaweńskiego.
 — Mówiłem, że Bussy został w bok pchnięty.
 — Czy prawda, Bussy?... — zapytał król.
 — Musi tak być, skoro brat Waszej królewskiej mości tak twierdzi; pierwszy książę kłamać nie może.
 — I odebrawszy pchnięcie — rzekł Henryk — nie skarżysz się?
 — Nie skarżę się, Najjaśniejszy panie, bo dla zemsty mam jeszcze obie ręce; a gdyby mi prawą ucięto, jeszcze mściłbym się lewą.
 — Zuchwały!... mruknął Henryk.
 — Najjaśniejszy panie — odezwał się — książę Andegaweński, — mówiłem o sprawiedliwości, zatem ją wymierz; oddaj sprawców pod sąd, wyznacz sędziów i każ wykryć prawdę.
 Henryk zarumienił się.
 — Nie, rzecze, tym razem wolę wszystkim przebaczyć. Wolę, aby ci zawzięci nieprzyjaciele pogodzili się i przykro mi, że Schomberg i d‘Epernon ranieni. Mój bracie, któryż z moich przyjaciół był najwścieklejszy?... powiedz, wszak ich widziałeś.
 — Zdaje mi się, że Quelus.
 — Ja!... — odezwał się Quelus — nie taję się z tem, i Wasza wysokość dobrze widziałeś.
 — Kiedy tak — rzekł Henryk — pan de Bussy i Quelus pogodzą się za wszystkich.
 — Co to ma znaczyć, Najjaśniejszy panie? — zapytał Quelus.