Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/25

ka od mamy?... — zapytał Schomberg. — Chętnieby ci pożyczyła, osobliwie gdy idzie o kochanego Bussy, którego i ona lubi tak jak zarazę.
 — Nie narzekajcie — odezwał się piąty — za chwilę będzie wam aż nadto gorąco.
 — Daj Boże! — odpowiedział Maugiron, tupiąc nogami dla ogrzania się.
 — Ciszej! ciszej! zawołał d’O, — zdaje się, że ktoś idzie od ulicy Św. Pawła.
 — Nie, to nie on.
 — Dlaczego nie on?
 — Bo inną drogę oznaczył.
 — Cóż dziwnego, gdyby ją zmienił?
 — Nie znasz Bussego, którędy mówił, tamtędy pójdzie, chociażby wiedział, że djabła spotka.
 — Tymczasem — rzekł Quelus — idzie dwóch ludzi.
 — Na honor, prawda, dwóch — powtórzyło kilka głosów.
 — Baczność! — zawołał Schomberg.
 — Ale bądźmy ostrożni, aby nie zaczepiać spokojnych mieszczan lub kobiet — mówił d‘Epernon. — Patrzcie, stanęli.
 W rzeczy samej, na rogu ulicy Św. Pawła, wychodzącej na ulicę Św. Antoniego, dwie osoby, zajmujące uwagę pięciu czatujących, zatrzymały się.
 — Patrzcie — mówił Quelus — zwracają się na lewo, zatrzymują się przed jednym z domów, szukają czegoś.
 — Nie inaczej.
 — Jakby wejść chcieli — rzekł Schomberg. Miałżeby nam ujść?
 — Ależ to nie on, bo miał iść przecie na przedmieście Św. Antoniego, a ci skręcili na ulicę Św. Pawła — rzekł Maugiron.