Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/125

 Natychmiast drzwi, któremi wszedł Bussy, otwarły się na nowo i ukazała się młoda kobieta.
 Była to wysoka i silna dziewczyna z Meridor, która tylko czekała wezwania swej pani.
 Wchodząc do salonu, zostawiła drzwi otwarte.
 Promień światła przeniknął do pokoju, w którym Bussy był ukryty i pozwolił mu ujrzeć portret pomiędzy oknami.
 — Gertrudo — rzekła dama — nie kładź się i czekaj na moje wezwanie.
 Pokojowa oddaliła się, zostawiając drzwi od salonu otwarte; tym sposobem portret był dla Bussego widzialnym.
 Chciał się podsunąć ile można najciszej, ale posadzka skrzypnęła i dama zwróciła się w tę stronę.
 Był to oryginał portretu, była to nimfa wymarzona.
 Mężczyzna choć nie słyszał, zwrócił się jednak za jej przykładem.
 Był to pan de Monsoreau.
 — A! — rzekł Bussy — biały koń... porwana niewiasta..,.O! pewny jestem jakiejś okropnej historji.
 Obtarł twarz, potem oblaną.
 Widział ich oboje; ją bladą, wzgradliwą, jego, o cerze oliwkowej, gryzącego paznokcie.
 — Pani — rzekł nakoniec pan de Monsoreau — przestań ze mną odgrywać rolę kobiety prześladowanej; jesteś w Paryżu, w moim domu, jesteś hrabiną do Monsoreau, to jest moją żoną.
 — Skoro jestem pańską żoną, czemu mnie nie odprowadzisz do ojca, dlaczego mnie ukrywasz przed światem?...