Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/124

 Ukrył się za firanką i słuchał.
 W sąsiednim pokoju słychać było kroki niecierpliwe nieznajomego, który co chwila zatrzymywał się mówiąc:
 — Kiedyż przyjdzie?
 Wreszcie, otworzyły się drzwi salonu równoległe do pierwszych.
 Kobierzec zadrżał pod drobną nóżką i do uszu Bussego doszedł szelest jedwabnej sukni.
 Jednocześnie ozwał się głos.
 — Otóż jestem, czegóż pan jeszcze wymagasz?
 — O! — pomyślał Bussy — jeśli to kochanek, jest czego mężowi powinszować.
 — Pani — rzekł mężczyzna, którego tak obojętnie przyjęto — mam honor oznajmić ci, że jutro wyjeżdżam do Fontaineblau i chcę noc spędzić przy tobie.
 — Czy pan przynosisz mi wieści od ojca? — zapytał ten sam głos kobiecy.
 — Pani, słuchaj mnie...
 — Wiesz pan pod jakim warunkiem zostałam wczoraj żoną twoją; pod warunkiem, że mój ojciec przybędzie natychmiast do Paryża, albo ja się udam do niego.
 — Po moim powrocie z Fontaineblau pojedziemy razem, daję ci pani na to słowo, tymczasem...
 — Nie zamykaj pan drzwi, to napróżno, ja jednej chwili z tobą nie spędzę, dopóki nie będę wiedziała o moim ojcu.
 I kobieta, mówiąca tak groźnie, dmuchnęła w srebrną piszczałkę, która przeciągły głos wydała.
 Tym sposobem przywoływano w owej epoce służących, albowiem dzwonków jeszcze nie znano.